ز یک غمزه ربوده دل ز من آن ماه سیمین تن


بود چشمان جادویش چو چشم آهوان پر فن

اگر وقتی صبا آن زلف مشکین را کند افشان


شود پر دامن گیتی ز مشک و عنبر و لادن

بود روزم چو موی او ز هجرش تیره و درهم


بود اشکم چو عشق او ز مهرش سیل بنیان کن

گرفتار این دل شیدا به بند دلبر رعنا


شدم از عشق او رسوا به هر وادی و هر برزن

دلم زان سینهٔ سیمین بود چون آذر برزین


رخم از اشک گلناری به لعل ناب شنعت زن

که دیده چشمهٔ شیرین میان خرمن آتش


که دیده لعل رمانی ز مروارید آبستن

بدان سان کاندهان نوش در آن روی چون سوری


چنان کان رشتهٔ دندان بدان لعل چو بهرامن

شنیدی هندویی کافر مکان در خانهٔ مسلم


شنیدی افعیی پیچان بود در آتشش مسکن

چو بر سیمای زیبایش دوگیسوی زره آسا


چو بر روی صنم رنگش دو زلفین چو اهریمن

ندیدم سرو بستانی که آرد بر همی سنبل


ندیدم مهر تابنده برآرد سر ز پیراهن

چنان کان قامت موزون آن سرو ضمیران مو


چنان کان چهرهٔ رخشای آن ترک بریشم تن

نشاید یک تن واحدکند دعوی سلطانی


نشاید یک تن تنها به حکمش جمله مرد و زن

مگر شهزادهٔ دوران که هست از دودهٔ خاقان


حسامش آتش سوزان سنانش بر درد جوشن

مر او را نام در عالم ز خاقان کامران آمد


هماره کامران بادا ز لطف خالق ذوالمن

زهی از پرتو رویش عروس ملک را زیور


خهی از تابش رایش زمین و آسمان روشن

ز خال و جعد مشکینش به شنعت دلبر خلخ


ز روی و طاق ابرویش به خجلت شاهد ارمن

بود آن خط مشکینش یکی زنجیر جان فرسا


بود آن هندوی خالش یکی جادوی پر جوزن

به روز بزم در ایوان دهد صد مخزن قارون


به روز رزم در میدان به خاک آرد تن قارن

ز جودش هر رسن ریسی به کاخش گنج بادآور


ز بذلش هرکشاورزی چو قارون باشدش مخزن

ز تیغش پیکر قارن قرین خاک ظلمانی


ز تیرش سینهٔ بهمن مشبک همچو پالاون

ز گرد مرکبان گردد هوا چون ابر قیراگون


ز خون پردلان گردد زمین چون کان بهرامن

به هرجا بنگری بینی دلیری را ز زین وارون


به هرسو بگذری یابی شجاعی از فرس آون

شود از خون همی دریا در آید هر تنی از پا


چو آید در صف هیجاکشد در زیر زین توسن

چو خشم آرد همی بینی به هرسو پیکری بی سر


چو رو آرد همی یابی به هرجا تارکی بی تن

رسدکی توسن وهمم در اقلیم صفات او


همان بهتر فرو بندم لب از این گفتگوها من

پس اینک در دعا کوشم که گشتم عاجز و مانده


برای آدم عاجز دعا مقبول و مستحسن

همی تا روز و شب آید دهد آن نور و این ظلمت


محبش با دل خرم حسودش را شرر در تن